إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ الْأَبْتَر

در این یکی دو ماه گذشته، هر گاه به یاد میرحسین موسوی افتادم، یاد محمد بن عبدالله، ناخودآگاه نیز به ذهنم می‌آید.

ناراحت و غمگین از طعنه‌های مشرکان که تو را عقبه‌ای نیست و این بیست و اندی سال تلاش و زحمت و سختی، بی سرانجام خواهد بود.

بیش از ۴ سال است که کسانی که خط قرمزشان حق ملّت است، در بند و در حصرند. ولی یکی دو ماه است که یاران و پیروانشان، آرام آرام یا وزیر می‌شوند یا معاون رئیس جمهور یا شهردار و دبیر. و همه‌ی این‌ها بعد از ۴ سال صبر و استقامتیست که ملّت پیشه گرفت، هر جا که رفت، بحث و گفت‌وگو را آغاز کرد و به پیروی از خواسته‌ی «همراهان» در بند و حصر خود، آگاهی را گسترش داد.

گیرم که ۴ سال، ۴۰ سال شود. آن عمله ظلم است که عقبه ندارد و ابتر است و نهایت، مُلک، با ظلم نخواهد ماند.