افتخاری، سوریان و ما

حمید سوریان- قهرمان المپیک

وقتی دو سال پیش سوال کردم که این کسانی که دیگر از علیرضا افتخاری خوششان نمی‌آید، آیا صرفاً به خاطر عقاید سیاسی آقای افتخاری بود که او را دوست داشتند یا احیاناً صدایش و آهنگ‌هایش، هیچ فکر نمی‌کردم دوسال بعد، عیناً همان اتفاق با سوریان رخ دهد.

خدا رحمت کند مرحوم گلشیری را. می‌گفت ما به جای اینکه به نوشته‌ی یک نویسنده نگاه کنیم و قضاوت کنیم که آیا نویسنده‌ی خوبیست یا نه، به زندگی خصوصی او، افکار و عقاید او نگاه می‌کنیم. 

من، از طلای حمید سوریان، بعد از ۴۰ سال، خوشحالم. عقاید سیاسی‌اش هرچه و طرفدار هر که می‌خواهد باشد. در شغل خودش، در رشته‌ی تخصصی خودش، به بالاتری رتبه رسید. به قول محمد معینی، بهانه خوشحالی دسته جمعی جور کرد که خیلی مهم است و باید قدرش را بدانیم.

نوشته آرش بهمنی و اکبر یار و البته نظرات ذیل نوشته‌ی محمد معینی، بهانه‌ای شدند برای نوشتن.